Έκθεση φωτογραφίας..

Ένα σχόλιο για την έκθεση της ιστορικού τέχνης Ντίνας Μποδιώτη.

"Στο χώρο της ταβέρνας «ΑΓΡΑΜΠΕΛΗ» στο χωριό Χατζή - Αιγίου, ανάμεσα στις λεύκες, στις μουριές, στον πάντα καθαρό και φιλόξενο χώρο που ο Γιώργος και η Κωνσταντίνα συντηρούν, τέσσερις ερασιτέχνες φωτογράφοι εκθέτουν τα έργα τους και έχουν να μας πουν πολλά. 

Πρόκειται για τους: Χρύσα Κουνινιώτη, Νίκο Ζησιμόπουλο, Βίκυ Τζουρά, και Τάκη Κουτσαντώνη.

Παρά την ξεχωριστή ματιά  -  που  στα έργα του καθενός αποτυπώνεται -,  ως  έκφραση προσωπικών ανησυχιών και απόψεων,  οι τέσσερις καλλιτέχνες καταφέρνουν  τα έργα τους  να συνομιλούν μεταξύ τους, επιτυγχάνοντας μια εσωτερική επικοινωνία , που συμβάλει στην συγκρότηση της ομάδας σε ένα όλον, δίνοντας έτσι μια άλλη δυναμική στην έκθεση.   Και αυτή η εσωτερική επικοινωνία δεν είναι κλειστή, αυτοαναφερόμενη, απεναντίας διαχέεται, προσφέροντας στον επισκέπτη τη δυνατότητα της συμμετοχής σ΄αυτόν τον διάλογο. 

Μοναξιά και συντροφικότητα, απαισιοδοξία και αισιοδοξία , αντιθέσεις της ζωής  που η επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ επιτείνει,  εκφράζονται στα έργα της Χρύσας.                       

Μνήμη και λήθη, το « πήδημα στο κενό»;  ή μια αμέριμνη ευχάριστη στιγμή  τα ερωτηματικά που μας βάζει ο Νίκος.                                                                                                    

Στα έργα της Βίκυς,  αποτυπώνεται η ανθρώπινη αγωνία της αναζήτησης του φωτός ,  η επιθυμία απελευθέρωσης από τα δεσμά μας, αλλά και  η υποταγή μας σ΄αυτά.  Ο μύθος του πλατωνικού σπηλαίου είναι πάντα επίκαιρος και διαχρονικός.                                              

Η ματιά του Τάκη θα σταθεί σ΄αυτή την μία και μοναδική στιγμή, τη γόνιμη στιγμή, τη στιγμή που αποτυπώνει στο έπακρο την ουσία του πράγματος, το βαθύτερο είναι.

Τα έργα,  ενώ καταδεικνύουν  το τέλος , το τέλμα  άρα  τον θάνατο, ταυτοχρόνως εκεί στα άκρα, φτάνοντας στο  όριο,  εμπεριέχουν  μια ελπιδοφόρο  αντίληψη της ζωής.   Αυτή η σύμφυτη σχέση συμβάλει στην αρμονία των εικόνων και στην ισορροπία των συναισθημάτων μας. 

 Πολλά έργα αποτυπώνουν έναν κόσμο παρελθόντος, που συνεχίζει να ενυπάρχει  στην ψυχή μας, με τις αρχές και  τις αξίες του, αποπνέοντας μια νοσταλγική διάθεση,   η οποία όμως  αποδίδεται  με τρόπο μοντέρνο, εκφράζοντας την εποχή μας και τις ανησυχίες μας.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τέλος Αυγούστου κατά τις βραδινές ώρες ακολουθώντας το ωράριο της ταβέρνας.   Μέσα σε ένα όμορφο περιβάλλον, με θέα, απαλή μουσική και γευστικές απολαύσεις, υπάρχει η δυνατότητα για ένα ευχάριστο βράδυ."

ΝΤΙΝΑ ΜΠΟΔΙΩΤΗ 

Ιστορικός Τέχνης

Έκθεση ασπρόμαυρης φωτογραφίας

Αποβάλλοντας την ουτοπία του χρώματος, αναζητάμε την ιδιαίτερη δυναμική της ύπαρξης και των αντιθέσεών της. 

Η έκθεση θα φιλοξενηθεί από 8 εως 31 Αυγούστου στο Κτήμα "Αγράμπελη" Χατζή Αιγίου.
Καθημερινά απο 18:30 το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ.

Οι ερασιτέχνες φωτογράφοι
Τάκης Κουτσαντώνης 
Χρύσα Κουνινιώτη 
Βίκυ Τζουρά
Νίκος Ζησιμόπουλος.

Ατιτλο

Portrait of Ladies 2

Magic !!

Η Ποίηση Εν Κινήσει !

Rome

Duets

Τοπίον Το Διαχρονικόν 2

Τοπίον Το Διαχρονικόν

Aφιερωμένο Σε Όσους Γεννήθηκαν Πριν Το 1985

Το έχω διαβάσει πολλές φορές ανά καιρούς...κυκλοφορεί στο net όπως ακριβώς κυκλοφορεί και στις 
αναμνήσεις μας...
...το έχω διαβάσει, αλλά κυρίως αυτό που με σπρώχνει να το αναπαραγάγω, είναι ότι το έχω ζήσει...! 
Πάμε λοιπόν...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟ 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους
«υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
 Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας,τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ):D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Α. ΚΟΤΖΑΚΑΡΗΣ

Portrait of Ladies

Επί Σκηνής...!

Υπάρχει επιστροφή ?

Τα πρώτα ακούσματα της γενιάς μου ήταν ήχοι και μουσική από τα κινούμενα σχέδια του Walt Disney.

Με τα καμώματα του Μικυ Μαους να μας διασκεδάζουν, η μουσική περνούσε ασυναίσθητα στο καθαρό παιδικό μυαλό μας και γιατί όχι και στις ψυχές μας.

Έτσι μάθαμε τους ήχους των διαφόρων οργάνων, την χορωδία, την Jazz, την κλασική μουσική...ποτέ δεν θα ξεχάσω το Bolero του Maurice Ravel να επενδύει μια υπέροχη ιστορία.

Ακούγαμε και μεγαλώναμε...και περάσαμε στην εφηβεία έχοντας ένα ισχυρό background αυτά τα ακούσματα, τόσο ισχυρό ώστε να μπορούμε να είμαστε εκλεκτικοί στις επιλογές μας.

Άλλοι από μας μείναμε πιστοί στην Jazz και την κλασική μουσική, άλλοι με την βοήθεια του Γιάννη Πετρίδη από το ραδιόφωνο τότε, επέλεξαν την Rock σκηνή, άλλοι την Pop κι άλλοι γίνανε φανατικοί των Blues.

Δεν έχει μεγάλη σημασία νομίζω τι επέλεξε ο καθένας μας, γιατί όλοι μάθαμε και ξέραμε σίγουρα να επιλέγουμε και να ζούμε με καλή μουσική.

Αυτό φάνηκε αργότερα όταν αναγνωρίσαμε και εκτιμήσαμε την καλή ελληνική μουσική, είτε λαϊκό τραγούδι ήταν αυτό, είτε έντεχνο, είτε παραδοσιακό.

Και φτάσαμε αισίως στην δεκαετία του 80' που τα κοινοτικά κονδύλια άρχισαν να μπαίνουν στις τσέπες μας κι η παρακμή στα μυαλά μας, οι αξίες άρχισαν να αλλοιώνονται και μαζί τους οι ψυχές μας.

Άλλαξε η διασκέδαση και τα ακούσματα...η Jazz και η κλασική εξαφανίστηκαν,

η Rock & Pop μετενσαρκωθήκαν σε βλαχορόκ, το λαικό τραγούδι σε σκυλοτράγουδο, η παραδοσιακή μας μουσική σε πανηγυρτζίδικη κι οι λίγοι πιστοί της ποιότητας γίναν γραφικοί.

Η κουλτούρα έγινε ρετσινιά, ο πολιτισμός πνίγηκε στα σκέλια της άηχης γκομενάρας που *κάνει τέχνη* στα σκυλάδικα.

Όλη η χώρα ένα σ' ένα απέραντο πολιτισμικό σοκ και φυσικά η πόλη μου.

Το Αίγιο με την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά έγινε το πάλκο συναυλιών της κατάντιας υπό την αιγίδα των εκάστοτε δημοτικών αρχόντων !

Ο Duke Ellington, αντικαταστάθηκε με το echo των καψουροτραγουδιάρηδων, ο Πετρολούκας Χαλκιάς, με το φάλτσο κλαρίνο που σου τρυπάει τα αυτιά κι όχι την ψυχή, οι Pink Floyd, με τα τσιφτετελοbit της απίθανης εποχής μας…

Κι οι πολιτιστικοί φορείς της πόλης μου εκεί… σπόνσορες της απίθανης κακογουστιάς ενός αρρωστημένου μουσικού συνονθυλεύματος.

Πως γίνεται αυτή η μετάλλαξη ?...έχω πολλές φορές αναρωτηθεί χωρίς να μπορώ να βρω απάντηση.

Αχ γενιά μου δυστυχισμένη...είχες την τύχη να ζήσεις στιγμές αληθινής ομορφιάς και τις κλώτσησες στον καιάδα.

19 Αυγούστου 2012

Άκουσα σε μια εκδήλωση έξι παιδιά...με μάγεψαν !

Με μάγεψαν με την μουσική και τα τραγούδια που έπαιξαν, αλλά προπάντων με την φιλοσοφία πάνω στις επιλογές τους.

Ήταν οι **Les Notes Noires**....και έπαιξαν....μουσικές και κομμάτια ξεχασμένα στο χρόνο.

Χωρίς ακούσματα και Πετρίδη όπως εμείς, έψαξαν βαθειά στο βούρκο και βρήκαν αυτό που έχουμε χάσει όλοι μας… την ποιότητα και την αισθητική !

Με εμφανή τον φόβο για την υπέρβαση, η δημοτική κοινότητα μέσω της Μαρίας Καβούνη έδωσε βήμα στην ποιότητα, στην αληθινή μουσική, στην ελπίδα για αναγέννηση και αναπροσδιορισμό της καλαισθησίας μας.

Ο χώρος της παραλιακής ζώνης που γινόταν οι εκδηλώσεις πλημμύρισε με ήχους και ρυθμούς διαχρονικά αλώβητους καθώς έδυε ο ήλιος, με την υπόσχεση ότι η αυριανή μέρα ίσως να είναι καλύτερη…

Υπάρχει λοιπόν επιστροφή στην καλαισθησία και στην αρμονία και την φέρνουν τα παιδιά μας, ξυπνώντας μας απ’ τον λήθαργο της σαβούρας.

Όλα αυτά που απεμπολήσαμε κι όλα αυτά που δεν καταφέραμε εμείς, είναι στα δάχτυλα τους, στις φωνητικές χορδές τους… στην σκέψη τους.

Ας δώσουμε βήμα και ελευθερία σε τέτοια σχήματα να δημιουργήσουν !

Les Notes Noires