Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε τ' αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούριο πάν να δουν διυλιστήριο.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Το ποίημα γράφτηκε από το Νίκο Γκάτσο με αφορμή την υποβάθμιση του περιβάλλοντος στην Ελευσίνα και την ευρύτερη περιοχή. Ο Μάνος Χατζηδάκις έβαλε τη μουσική και τραγουδήθηκε σε πρώτη εκτέλεση από τη Μαρία Φαραντούρη το 1976.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε 30 χρόνια αργότερα.
(σα να μη πέρασε μια μέρα)
... Ολα καλά και περίκαλα τα 'χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία, και τους << αρχαίους ημών πρόγονοι >>. Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια... Αλλίμονο. Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας; Η δάφνη κατεμαράνθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΚΕΜΜΑ Δημήτρης Λιαντίνης