Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Υπάρχει επιστροφή ?


Τα πρώτα ακούσματα της γενιάς μου ήταν ήχοι και μουσική από τα κινούμενα σχέδια του Walt Disney.
Με τα καμώματα του Μικυ Μαους να μας διασκεδάζουν, η μουσική περνούσε ασυναίσθητα στο καθαρό παιδικό μυαλό μας και γιατί όχι και στις ψυχές μας.
Έτσι μάθαμε τους ήχους των διαφόρων οργάνων, την χορωδία, την Jazz, την κλασική μουσική...ποτέ δεν θα ξεχάσω το Bolero του Maurice Ravel να επενδύει μια υπέροχη ιστορία.
Ακούγαμε και μεγαλώναμε...και περάσαμε στην εφηβεία έχοντας ένα ισχυρό background αυτά τα ακούσματα, τόσο ισχυρό ώστε να μπορούμε να είμαστε εκλεκτικοί στις επιλογές μας.
Άλλοι από μας μείναμε πιστοί στην Jazz και την κλασική μουσική, άλλοι με την βοήθεια του Γιάννη Πετρίδη από το ραδιόφωνο τότε, επέλεξαν την Rock σκηνή, άλλοι την Pop κι άλλοι γίνανε φανατικοί των Blues.
Δεν έχει μεγάλη σημασία νομίζω τι επέλεξε ο καθένας μας, γιατί όλοι μάθαμε και ξέραμε σίγουρα να επιλέγουμε και να ζούμε με καλή μουσική.
Αυτό φάνηκε αργότερα όταν αναγνωρίσαμε και εκτιμήσαμε την καλή ελληνική μουσική, είτε λαϊκό τραγούδι ήταν αυτό, είτε έντεχνο, είτε παραδοσιακό.
Και φτάσαμε αισίως στην δεκαετία του 80' που τα κοινοτικά κονδύλια άρχισαν να μπαίνουν στις τσέπες μας κι η παρακμή στα μυαλά μας, οι αξίες άρχισαν να αλλοιώνονται και μαζί τους οι ψυχές μας.
Άλλαξε η διασκέδαση και τα ακούσματα...η Jazz και η κλασική εξαφανίστηκαν,
η Rock & Pop μετενσαρκωθήκαν σε βλαχορόκ, το λαικό τραγούδι σε σκυλοτράγουδο, η παραδοσιακή μας μουσική σε πανηγυρτζίδικη κι οι λίγοι πιστοί της ποιότητας γίναν γραφικοί.
Η κουλτούρα έγινε ρετσινιά, ο πολιτισμός πνίγηκε στα σκέλια της άηχης γκομενάρας που *κάνει τέχνη* στα σκυλάδικα.

Όλη η χώρα ένα σ' ένα απέραντο πολιτισμικό σοκ και φυσικά η πόλη μου.
Το Αίγιο με την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά έγινε το πάλκο συναυλιών της κατάντιας υπό την αιγίδα των εκάστοτε δημοτικών αρχόντων !


Ο Duke Ellington, αντικαταστάθηκε με το echo των καψουροτραγουδιάρηδων, ο Πετρολούκας Χαλκιάς, με το φάλτσο κλαρίνο που σου τρυπάει τα αυτιά κι όχι την ψυχή, οι Pink Floyd, με τα τσιφτετελοbit της απίθανης εποχής μας…
Κι οι πολιτιστικοί φορείς της πόλης μου εκεί… σπόνσορες της απίθανης κακογουστιάς ενός αρρωστημένου μουσικού συνονθυλεύματος.
Πως γίνεται αυτή η μετάλλαξη ?...έχω πολλές φορές αναρωτηθεί χωρίς να μπορώ να βρω απάντηση.
Αχ γενιά μου δυστυχισμένη...είχες την τύχη να ζήσεις στιγμές αληθινής ομορφιάς και τις κλώτσησες στον καιάδα.


19 Αυγούστου 2012

Άκουσα σε μια εκδήλωση έξι παιδιά...με μάγεψαν !
Με μάγεψαν με την μουσική και τα τραγούδια που έπαιξαν, αλλά προπάντων με την φιλοσοφία πάνω στις επιλογές τους.
Ήταν οι **Les Notes Noires**....και έπαιξαν....μουσικές και κομμάτια ξεχασμένα στο χρόνο.
Χωρίς ακούσματα και Πετρίδη όπως εμείς, έψαξαν βαθειά στο βούρκο και βρήκαν αυτό που έχουμε χάσει όλοι μας… την ποιότητα και την αισθητική !
Με εμφανή τον φόβο για την υπέρβαση, η δημοτική κοινότητα μέσω της Μαρίας Καβούνη έδωσε βήμα στην ποιότητα, στην αληθινή μουσική, στην ελπίδα για αναγέννηση και αναπροσδιορισμό της καλαισθησίας μας.

Ο χώρος της παραλιακής ζώνης που γινόταν οι εκδηλώσεις πλημμύρισε με ήχους και ρυθμούς διαχρονικά αλώβητους καθώς έδυε ο ήλιος, με την υπόσχεση ότι η αυριανή μέρα ίσως να είναι καλύτερη…
Υπάρχει λοιπόν επιστροφή στην καλαισθησία και στην αρμονία και την φέρνουν τα παιδιά μας, ξυπνώντας μας απ’ τον λήθαργο της σαβούρας.
Όλα αυτά που απεμπολήσαμε κι όλα αυτά που δεν καταφέραμε εμείς, είναι στα δάχτυλα τους, στις φωνητικές χορδές τους… στην σκέψη τους.
Ας δώσουμε βήμα και ελευθερία σε τέτοια σχήματα να δημιουργήσουν !